Ons eigen ‘Ik vertrek’

Inmiddels is onze verbouwing klaar en zijn we met de laatste puntjes op de i bezig. We hebben onze opening gehad. En het gaat nu echt beginnen met de eerste gasten die komen! Het grappige is dat we de laatste tijd twee heel verschillende reacties horen. De één is “We dachten niet dat het ooit zo ver zou komen”. Blijkbaar doordat er diverse zaken veel (en soms echt veel) langer duurden, hadden sommigen van onze bekenden de hoop al opgegeven 😊. Aan de andere kant zijn er ook veel mensen die zeggen “Jullie hebben het echt goed voor elkaar. ‘Ik vertrek’ zou saai geweest zijn met jullie”. Nou saai is het echt niet geweest!

Terugkijkend op de afgelopen tien jaar hebben we gelukkig geen grote paniek gehad. Maar er zijn genoeg situaties geweest waar ‘Ik vertrek’ een mooie aflevering mee had kunnen vullen.

Aankopen uit een erfenis

Het begon al bij de aankoop. We kochten de grond uit een erfenis. Alle kinderen van de overledene moesten hiervoor een verkoopvolmacht tekenen. Dat leek ons niet zo ingewikkeld, totdat bleek dat het om zeven erfgenamen ging die verspreid door heel Spanje woonden en een gemiddelde leeftijd van 70 jaar hadden. Het duurde dan ook een jaar voordat iedereen getekend had en alle originele volmachten bij onze notaris lagen, zodat we de officiële aankoop konden doen. Maar 15 september 2009 kregen we de symbolische sleutel!

Verkeerde erfgrenzen; 8.000 m2 grond cadeau!

De volgende stap was het aanvragen van bouwvergunningen. Tijdens dit proces kwam naar voren dat het perceel niet goed was ingeschreven in het kadaster. En eigenlijk nog veel erger, dat de erfgrenzen niet klopten met hetgeen ons verteld was tijdens de koop. De erfgrens liep dwars door onze grotten heen! Wij schrokken hier ontzettend van en kregen het even letterlijk Spaans benauwd, maar ons verhaal werd rustig aangehoord door de instanties.

Er bestaan hier twee systemen voor onroerend goed naast elkaar. Een eigendomsregister en sinds de jaren ‘70/80 een kadaster. Omdat ons perceel in het eigendomsregister was ingeschreven en alleen automatisch in het kadaster was opgenomen, kon er nog wel wat geregeld worden. En zo geschiedde. Er gingen wat oude vrienden van de overleden eigenaar, met behulp van hun wandelstok, het land over met onze makelaar en iemand van het kadaster om de grenzen na te lopen. Dat werd ingemeten en verwerkt in het kadaster. En ineens hadden we geen 18.000 m2, maar 26.000 m2 aan grond. Zomaar gratis, cadeau gedaan door onze buren, de gemeente. Iets wat heel spannend begon, eindigde dus met een meevaller!

Papierwinkels

Daarna volgden vele jaren van papierwinkels afhandelen. Het starten van de eerste verbouwingen van de grotten bijvoorbeeld en opnieuw een vergunningsproces in, dit keer omdat we graag een toeristische bestemming wilden hebben om ons bedrijf te kunnen starten. Wat hier allemaal voorbij kwam is teveel om op te noemen, maar reken maar dat we hierin de nodige obstakels hebben moeten overwinnen.

Subsidie

Toen we de (toeristische) vergunningen verkregen in 2018 konden we niet wachten om te gaan starten met bouwen. De aannemer was er klaar voor. En wij moesten (voor het eerst) langs een boekhouder om een waardering van ons bedrijfsplan te halen voor de bank. Wij dachten ‘even’ langs te gaan, maar dit gesprek duurde ruim drie uur! De man was heel geïnteresseerd in ons plan en wat we allemaal in de regio gingen doen. Hij noemde steeds een woord (subvencion), maar dat kenden we niet. Na ruim anderhalf uur vroegen we toch eens wat dat nou betekende en toen kwamen we erachter dat hij ons aan een subsidie wilde helpen. Het klonk heel mooi; gratis geld vanuit Europa, maar we moesten wel even wachten met bouwen totdat de subsidie in behandeling was en we een speciale verklaring hadden. Ai, dat was weer een vertraging van een half jaar tot een jaar.

Vervolgens heb ik zo ongeveer een scriptie moeten schrijven om aan alle aanvraageisen te kunnen voldoen. Elke uitgave die we wilden opvoeren moest met drie offertes worden onderbouwd (en dat waren er nogal wat met ons project), naast dat het bedrijfsplan van A tot Z moest kloppen. In onze weekenden en soms doordeweeks tot in de nachtelijke uren zijn we bezig geweest om dit vanuit Nederland te organiseren. Gelukkig bleek onze aanvraag goed en eindigden we bovenaan de lijst. Het door ons aangevraagde bedrag werd geheel goedgekeurd. Nu konden we eindelijk echt gaan starten!

COVID

Met alles in de startblokken, zouden we ook onze promo een kick-off geven. Inmiddels is het maart 2020 en hebben we een trip naar Spanje geboekt samen met ons team, om foto’s en video’s te schieten en het promoplan in werking te zetten. Welgeteld vijf dagen voor vertrek kwam COVID officieel om de hoek kijken en konden we niet meer vliegen. Daar ging ons plan!

De pandemie betekende een behoorlijke pauze voor ons project in het algemeen. Alles ging nog langzamer dan voorheen, maar eind goed al goed gingen we eindelijk in september 2021 met een extra bus met aanhanger verhuizen naar Spanje.

Verhuizen

We huurden een busje met een aanhanger om extra spullen mee te kunnen vervoeren. Mijn vader reed in het busje en wij volgden in onze eigen auto met Dani. De eerste dag naar Noord-Frankrijk ging top. We hadden een plek uitgezocht waar we de verhuiscombi konden parkeren en we aten in een fantastisch restaurant aan een meer. ’s Nachts viel er wat regen en wat bleek de volgende ochtend? Onze bus en aanhanger zaten vast in de modder naast het huisje. We konden niet voor of achteruit. Er moest uiteindelijk een tractor aan te pas komen om ons los te trekken.

Iets later dan gepland gingen we weer op pad en na een paar uurtjes rijden kwam er weer pech om de hoek kijken. Ditmaal een lekke band van de aanhanger, precies op een stukje dat mijn vader even achter ons reed en wij niet zo makkelijk konden omkeren in verband met een file. Uiteindelijk was de band verwisseld en konden we weer op pad. Als klap op de vuurpijl werd mijn vader bij de Spaanse grens naar de kant gedirigeerd door mannen die naar zijn achterband wezen. Hij dacht dat er iets mis was met de reserveband, dus hij is gestopt langs de kant van de weg. Deze mannen hadden helaas niet zulke goed bedoelingen. Drie minuten later stal één van de mannen mijn vaders portemonnee uit de auto! En ook al weet je met je gezonde verstand dat je dat niet moet doen, na alle stress van de dag sloeg de twijfel toe en stopte hij.

We dachten alles toen wel gehad te hebben, maar op dag drie raakte ook een tweede band van de aanhanger nog lek! En dan heb je geen reserveband meer. We hebben de aanhanger ergens bij Valencia laten staan in afwachting van een set nieuwe banden en zijn naar ons huis gereden om even bij te komen van de stressvolle reis. Gelukkig ging de terugreis voor mijn vader en moeder wel gemoedelijk!

Een heel seizoen?

Dit zijn echt slechts enkele voorbeelden van wat we allemaal hebben meegemaakt. Kortom, ‘Ik vertrek’ had wel meer dan een aflevering over ons kunnen vullen, misschien zelfs wel een heel seizoen met hoeveel wij hebben meegemaakt in twaalf jaar. Het was nooit saai en af en toe best lastig. Maar dit langgerekte vertrek had ik zeker niet willen missen, want het maakt dat wij hier nu zo fijn zitten!